1. Trzeba oszczędzać, ale z głową Istnieje ryzyko, że cięcia zużycia energii przez Poznań będą miały dla nas bolesne konsekwencje. Przejście szkół na naukę zdalną czy dalszy wzrost kosztów życia to czarne, ale niestety możliwe scenariusze. Wywołany przez Rosję kryzys energetyczny sprawia, że oszczędności są konieczne. Można ich jednak szukać choćby w ponoszonych przez miasto wydatkach na oświetlenie zabytków, pomników, kościołów. Decyzje o wyłączeniu takich iluminacji podjęły już miasta partnerskie Poznania: Hanower, Rennes. To oszczędności, na których nie ucierpią najsłabsi: dzieci w wieku szkolnym czy najubożsi. 2. Niegospodarność — to nie po poznańsku Twój podpis to także głos za większą gospodarnością — poznańskim porzundkiem. Miasto samo nie wie, ile pieniędzy wydaje na oświetlenie prywatnych budynków czy pomników. Zapewne są w twojej okolicy miejsca, gdzie lampy świecą bez sensu. We własnych domach gasimy światła tam, gdzie nie są potrzebne. Niestety, miasto tego nie robi, bo nie wie nawet, gdzie są zapalone ani ile za nie płaci. Wezwijmy władze, by przyjrzały się kwestii miejskiego oświetlenia. Taka analiza rzuci więcej światła na kwestię marnotrawienia prądu. Bez informacji o skali problemu nie jest możliwe zaplanowanie ani wdrożenie konkretnych działań oszczędnościowych. 3. Mniej światła to więcej korzyści dla naszego zdrowia, środowiska i klimatu Przyrodnicy od dawna ostrzegają przed problemem zanieczyszczenia światłem. Życie w ciągłej jasności może powodować problemy ze snem, jest niekorzystne dla roślin i zwierząt. Musimy także pamiętać, że do wytwarzania energii elektrycznej zasilającej oświetlenie używa się w Polsce przede wszystkim węgla. A to powoduje ogromne ilości szkodliwych dla klimatu emisji gazów cieplarnianych. Sprawienie, że miasto przyciemni oświetlenie tam, gdzie nie jest ono konieczne będzie nam przynosić korzyści przez cały rok. Z pełną treścią petycji możesz się zapoznać pod adresem https://poland.sci.ngo/wp-content/uploads/sites/8/Petycja.pdf

NIE CHCEMY TRANZYTU PRZEZ GABRYELIN!!! Wzdłuż drogi rosną ponad 100 - letnie dęby, które pamiętają jeszcze czasy, gdy Polska była pod zaborami. Niektóre z nich mają wymiary pomników przyrody lub zbliżają się do wymaganych wymiarów! Przygotowany przez Starostwo Powiatowe w Piasecznie projekt rozbudowy w/w drogi zakłada budowę drogi asfaltowej wraz z niezbędną infrastrukturą. Projektowana droga ma spełniać standardy drogi powiatowej dwujezdniowej. Nowa droga nie jest prowadzona po śladzie istniejącej, dlatego na potrzeby budowy zaplanowano wycinkę niemal 150 drzew. Malowniczy krajobraz wokół traktu zostanie bezpowrotnie zniszczony i zastąpiony asfaltowo - betonową infrastrukturą, która na zawsze go oszpeci. W zaprojektowanym wariancie droga ta stanie się "przelotówką", drogą tranzytową szybkiego ruchu. Realnie nie będzie możliwe uprawianie tutaj turystyki pieszej i rowerowej. W pasie planowanej drogi znalazły się też obiekty kultu religijnego, m.in. zabytkowa przydrożna kapliczka. NIE ZABIERAJMY DZIKIM ZWIERZĘTOM ICH TERENÓW! Projekt nie zawiera rozwiązań minimalizujących wpływ planowanej drogi na wrażliwe ekosystemy. Rozmach inwestycji przeraża, gdyż jest realizowany kosztem ponad 130 dębów oraz kosztem dzikiej przyrody. Projekt nie zawiera też żadnych rozwiązań, które zapobiegłyby fragmentacji siedlisk bytujących tu gatunków zwierząt i zapewniłyby ciągłość istniejącemu korytarzowi ekologicznemu. W projekcie nie przewidziano bezpiecznych przejść dla zwierząt takich jak np. przepusty dla płazów. Projekt rozbudowy drogi jest fatalny i szkodliwy, bo nie uwzględnia wyjątkowych przyrodniczych uwarunkowań tej drogi. Trudno oprzeć się wrażeniu, że przy tworzeniu tego projektu bezrefleksyjnie zastosowano szablon z dużej aglomeracji miejskiej. Oburzenie budzi też fakt, że inwestycja o tak poważnym wpływie na środowisko i życie okolicznych mieszkańców nie została poddana konsultacjom społecznym. Mieszkańcy okolic Gabryelina, Wągrodna, Białego Ługu i Uwielin, lokalne grupy nie miały możliwości wypowiedzenia się na jej temat. Nie miały też żadnego wpływu na kształt przyjętych w projekcie rozwiązań. W efekcie powstał projekt, który odpowiada na potrzeby tylko części tutejszej społeczności. Jeśli droga zostanie rozbudowana w/g projektu, ci mieszkańcy, którzy cenią tutejszą przyrodę i zamieszkali tu dla ciszy i bliskości pól i lasów, będą musieli zaakceptować bliskość szerokiego asfaltu, przypominającego pas startowy. Podczas prac nad tym projektem nie uwzględniono interesów dzikich zwierząt, dla których ta okolica jest domem. TO MIEJSCE ZASŁUGUJE NA DUŻO LEPSZY PROJEKT DROGI!!! TO NASZ LOKALNY SKARB, KTÓRY TRZEBA POTRAKTOWAĆ WYJĄTKOWO, A NIE SZABLONOWO!!! Oczekujemy zatem, że przygotowany projekt nie zostanie zrealizowany. Aktualny projekt jest przeskalowany, to marnowanie publicznych pieniędzy, zwłaszcza, że w/w droga przebiega przez pola i lasy, a nie tereny zasiedlone. Oczekujemy, że droga nr 2830W uzyska kategorię drogi gminnej, co umożliwi opracowanie nowego projektu, który nie zdewastuje tej okolicy. Oczekujemy wreszcie, że mieszkańcy i lokalne grupy zostaną zaproszeni do pracy nad nowym projektem drogi. Chcemy, by uszanował on wyjątkowy kontekst przyrodniczy tego miejsca! Grupa Chrońmy Rekreacyjne Serce Gabryelina

Panika to opowieść o utracie równowagi. Ze strachu wywołanego hukiem sylwestrowych fajerwerków serce zwierząt przyśpiesza, instynkt zmusza do ucieczki. Dla wielu domowych i dzikich zwierząt to stres, ekstremalne cierpienie, dla niektórych wyrok śmierci. W popłochu spowodowanym hukiem, dzikie zwierzęta opuszczają gniazda, legowiska, nory, niekiedy swoje partnerki, partnerów, dzieci i nie znajdują drogi powrotnej. Spłoszone uderzają o drzewa, szyby, ogrodzenia, ściany, szamoczą się, byle przetrwać hałas, rozbłyski światła w nocy, która miała przynieść odpoczynek. Karkonoski Park Narodowy zamieszkany jest przez liczne zwierzęta. W imię krótkotrwałej rozrywki, z której korzystają wyłącznie ludzie, życie tracą dzikie zwierzęta. W doświadczeniu pozaludzkich stworzeń fajerwerki są tożsame z wojną. Ale to nie wszystko: Fajerwerki zagrażająca również zdrowiu i życiu ludzi. Wybuchy fajerwerków i petard mogą powodować nieodwracalne uszkodzenia słuchu (z powodu hałasu znacznie przekraczającego normy ujęte w przepisach jako najwyższe dopuszczalne natężenie dźwięków mierzone w decybelach). Hałas wywołuje stany lękowe, niepokój i strach zwłaszcza u osób starszych i schorowanych, które narażone są na kłopoty zdrowotne, gdy petarda wybuchnie w pobliżu. Do tego dochodzi zagrożenie zdrowia osób, które korzystają z fajerwerków. Każdego roku do szpitali trafiają osoby z poparzeniami. Szczególnie narażone są dzieci i młodzież. Wybuchy fajerwerków uwalniają do środowiska wiele toksycznych substancji. Dym oraz szkodliwe pyły po-wybuchowe utrzymują się nad miastami, współtworzą smog i stanowią zagrożenie m.in. dla osób cierpiących na astmę. Fajerwerki zawierają m.in. szkodliwe chlorany i azotany baru, negatywnie wpływają na drogi oddechowe. Fajerwerki odpalane w pobliżu zabudowań stanowią zagrożenie pożarowe okolicznych budynków (według przepisów p/poż odstęp powinien wynosić 100 metrów od miejsca odpalania fajerwerków i obecność koncesjonowanej firmy obsługującej widowisko). Coraz więcej państw i polskich miast odchodzi od tego rodzaju rozrywki na rzecz np. laserowych pokazów światła. Robert Rient - mieszkaniec Szklarskiej Poręby

Mając na względzie harmonijny rozwój miasta prosimy o ponowne rozważenie rodzaju nowej zabudowy na terenie działki nr 5/1 AM 23, obręb Oleśnica. Proponowana zabudowa wielorodzinna, wielorodzinna z usługami i usługowa o wysokości sięgającej 15 metrów jest nieadekwatna do gabarytów i rodzaju zabudowy sąsiedniej. Stanowiłaby funkcjonalny i wizualny dysonans. Wyłączenie zabudowy jednorodzinnej jest niezgodne z naszym odczuciem harmonii i ładu przestrzennego oraz ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zachowanie charakteru osiedla będzie możliwe tylko przy przeznaczeniu tej działki na budownictwo jednorodzinne, wolno stojące lub szeregowe, dwukondygnacyjne, o wysokości do 10 metrów. Pozwoli to nowym mieszkańcom realizować wszystkie funkcje mieszkaniowe w obrębie swoich nieruchomości (np. parkowanie samochodów, gromadzenie odpadów) oraz na rekreacyjne korzystanie z ogrodów. Chcemy zielonej Oleśnicy! Chcemy ochronić istniejący teren zielony pomiędzy ul. Spacerową a szkołą przed rozjechaniem przez parkujących tam, z braku innego miejsca, nowych mieszkańców. To nie ten kierunek rozwoju! Konieczne jest zapewnienie minimum 40 % powierzchni biologicznie czynnej w obrębie działki 5/1. Niech to będą domy otoczone ogrodami. Popieramy koncepcję Pana Burmistrza z 2020 r. budowy domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej o wysokości do 10 metrów, taką, jak prezentowana na sesji rady Miasta Oleśnicy (zdjęcie w załączeniu) lub podobną. Cieszymy się, że koncepcja ta spotkała się z uznaniem radnych Rady Miasta Oleśnicy i liczymy, że zostanie wprowadzona w życie. Chcemy zielonej Oleśnicy. Dla wszystkich.

BLOKI NA BAGNIE Na mapach dołączonych do prognozy środowiskowej czytamy, że miejsce, w którym miałoby stanąć blokowisko to dolina rzeczna, która jest lokalnym korytarzem ekologicznym, terenem z wysokim poziomem wód gruntowych, który jest predysponowany do wyłączenia spod zabudowy. To także „teren o niekorzystnych warunkach fizjograficznych do zabudowy”. Kilka lat temu na sąsiedniej działce deweloper wybudował bloki, które udało się przeforsować dzięki taktyce salami slicing i otrzymaniu warunków zabudowy na poszczególne grunty. Od tamtej pory mieszkańcy okolicznych ulic skarżą się na zalewanie piwnic. Problem mają także mieszkańcy wspomnianych bloków, które zostały wybudowane na bagnach. Doświadczyli już zalania garaży, osuwania się gruntów, odsłonięcia elewacji i pękania ścian. Co wobec tego może się wydarzyć, gdy obok powstanie nowa, znacznie intensywniejsza zabudowa, która uszczelni grunt i zatrzyma retencję? CHRONIONE GATUNKI Ponadto, na obszarze objętym planem znajdują się siedliska ropuchy szarej Bufo bufo, która jest objęta częściową ochroną gatunkową, a w bezpośrednim sąsiedztwie inne płazy, jak żaba moczarowa, która jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. „Przypadkowo” ich siedliska znajdują się tuż przy granicy obszaru obejmującego plan. ZANIECZYSZCZONE POWIETRZE Co więcej, urzędnicy sami przyznają w prognozie, że rozbudowa osiedla mieszkaniowego w dolinie rzecznej wpłynie na zmniejszenie obszaru napowietrzającego Białystok. Spotęguje to problem ze smogiem, do którego przyczyni się także znacznie zwiększony ruch samochodowy. Według obliczeń planistów, nowe bloki mogłoby zamieszkać ponad 4,5 tysiąca osób, kiedy obecnie całe osiedle Dojlidy liczy około 3 tysiące mieszkańców. Wbrew logice i tendencji rozwoju zielonych miast, które są odpowiedzią na zmiany klimatyczne, w Białymstoku próbuje się przeforsować plan zagospodarowania, który jest spełnieniem marzeń deweloperów. Nie uwzględnia się potrzeb mieszkańców Białegostoku, a samo miasto obiera kierunek urbanistyczny, który w 2022 roku jest szokujący. Chcemy zielonego miasta, z odpowiednią retencją i przemyślaną architekturą!

Ten las nie należy do Nadleśniczego, ani nawet do Lasów Państwowych. TEN LAS JEST NASZ!

Szczecin jest trzecim pod względem zajmowanej powierzchni miastem w kraju, które wciąż zwiększa powierzchnię terenów zurbanizowanych, anektując kolejne tereny otwarte będące siedliskami dzikich zwierząt lub miejscami ich żerowania. Zagęszcza się sieć dróg co naraża coraz więcej zwierząt na kolizje z pojazdami. Jednocześnie, miasto posiada największe w Polsce lasy miejskie, trzynaście uroczysk leśnych, a także mniejsze, rozproszone tereny leśne. W obrębie oraz w najbliższym sąsiedztwie miasta znajdują się nie tylko lasy, ale także duża sieć wodna oraz obszary podmokłe i zabagnione. Te warunki w oczywisty sposób wpływają na liczbę zwierząt, które z różnych powodów trafiają na teren miasta i wymagają interwencji oraz opieki. Obecny system reagowania i niesienia pomocy jest rozproszony, realizowany głównie przez fundacje, stowarzyszenia czy osoby prywatne. Organizacje alarmują, że interwencji jest bardzo dużo i zdecydowanie przydałoby się wsparcie choćby w zakresie podejmowania interwencji. To w instytucji takiej jak Animal Patrol dostrzegamy rozwiązanie. Animal Patrol byłby organizacją pierwszego kontaktu. W innych miastach jednostki takie zajmują się między innymi zgłoszeniami dotyczącymi zwierząt błąkających się bez opieki, ratowaniem zwierząt poszkodowanych w wypadkach, przeprowadzaniem kontroli dobrostanu zwierząt, zajmują się też interwencjami związanymi z zaniedbywaniem i znęcaniem się nad zwierzętami. Są to jednostki dysponujące odpowiednim sprzętem niezbędnym do realizacji interwencji z udziałem zwierząt. Animal Patrol, jako sekcja Straży Miejskiej został powołany już w takich miastach jak Warszawa, Łódź, Gdańsk czy Wrocław. Jest to model rekomendowany przez Najwyższą Izbę Kontroli i ma szerokie poparcie społeczne. Apelujemy do Prezydenta Krzystka o pozytywne rozpatrzenie naszej propozycji i przystąpienie do szerokich konsultacji w celu powołania jednostki Animal Patrol.

Mieszkamy w wyjątkowym miejscu, które jest jedną z najbardziej zielonych dzielnic Warszawy. Niestety wycinka 559 drzew, w tym tylko 12 chorych (!), zamieni dużą część Dolnego Mokotowa w betonową pustynię, pozbawioną latem cienia i pełną hałasu. To przełoży się zarówno na jakość naszego życia, jak też wartość nieruchomości. Oszacowane przez specjalistów straty, jakie ponosimy z racji wycinki i utraty drzew to 15 mln zł. Uważamy, że ekologiczna inwestycja, jaką w zamierzeniu jest Tramwaj do Wilanowa, nie powinna wiązać się z masową dewastacją zieleni, zarówno 559 drzew, jak i ok. 6000 m2 krzewów. Potrzebujemy natychmiastowej korekty niewłaściwego planu inwestycji w taki sposób, żeby zachować drzewa i krzewy, a równocześnie móc korzystać z tramwaju. Ufamy, że te dwie sprawy się nie wykluczają.

Raba to jeden z najpiękniejszych dopływów Wisły. Kiedyś krystalicznie czysta pełna pstrągów i lipieni, które trafiały na królewski stół. Dziś umiera na naszych oczach. Nielegalne zrzuty ścieków oraz Zbiornik w Dobczycach, z którego również spływają zanieczyszczenia, powodują, że bujne kiedyś życie Raby ginie. Znikają pstrągi i lipienie, a w ich miejsce pojawiają się organizmy bardziej charakterystyczne dla ścieków niż dla czystej górskiej rzeki. Wszystkie te problemy można rozwiązać. Potrzeba do tego woli i chęci urzędników. Niestety brakuje ich w Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej w Krakowie. Jedyną odpowiedź, jaką ciągle słyszymy od urzędników to, że się nie da się nic zrobić lub że tak jak na Odrze przyczyny umierania rzeki są naturalne. Ale My nie zgadzamy się, aby Raba podzieliła los Odry. Nie chcemy podejmować działań naprawczych, kiedy będzie już za późno. Nie chcemy widzieć, jak Rabą będą płynąć setki martwych ryb. Dlatego żądamy od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w osobie Prezesa Krzysztofa Wosia podjęcia działań w celu ochrony Raby. Liczymy na Wasze wsparcie i na Wasze podpisy! Pamiętajcie, nie robimy tego tylko dla siebie. Robimy to dla tych, którzy będą tu żyć po nas. To dziś od naszych działań zależy, jaki będzie świat naszych dzieci i wnuków. Wspierający Petycję: WWF Polska Zarząd Główny PZW Monika Falej Posłanka na Sejm RP

Każdego roku po szlaku Wielkich Jezior Mazurskich pływa kilkanaście tysięcy jachtów i dziesiątki tysięcy żeglarzy. Z roku na rok przybywa jednostek, a popularność mazurskiego szlaku wzrasta zarówno w Polsce, jak i za granicą. Niestety, główne zagrożenia, jakie niesie rozwój turystyki żeglarskiej, pozostają nierozwiązane – ścieki z mazurskich jachtów wciąż zrzucane są do jezior. Tysiące jachtów na Mazurach wyposażonych jest w toalety morskie, najwygodniejsze w użytkowaniu i potencjalnie najmniej uciążliwe dla środowiska. Tymczasem na Szlaku Wielkich Jezior Mazurskich istnieją zaledwie 22 urządzenia odsysające ścieki z wbudowanych jachtowych zbiorników. To zbyt mało, by obsłużyć rosnące zapotrzebowanie. Dlatego każdego dnia znaczna ilość nieczystości wypływa z jachtów prosto do mazurskich jezior. Chociaż proceder ten jest nielegalny, wobec braku infrastruktury oraz efektywnej kontroli nad egzekwowaniem istniejących przepisów stanowi coraz większe zagrożenie dla środowiska naturalnego Wielkich Jezior Mazurskich. Wraz z nieczystościami, do jezior trafiają związki biogenne, które przyczyniają się do eutrofizacji wód. Wspomagają one intensywność fotosyntezy, co przyczynia się do wzrostu roślin oraz glonów (fitoplanktonu). Wzrost ilości fitoplanktonu skutkuje spadkiem przezroczystość wody. Przez to roślinność naczyniowa nie występuje w głębszych częściach zbiorników wodnych. Brak roślinności oznacza mniejszą dostępność tlenu, powstającego w wyniku fotosyntezy. Tymczasem na dno zbiorników wodnych opadają martwe szczątki organiczne (np. komórki fitoplanktonu), a w procesie ich rozkładu zużywany jest tlen rozpuszczony w wodzie. Efektem są deficyty tlenu, śnięcie ryb oraz zanikanie wielu gatunków zwierząt. O problemie trafiających do jezior nieczystości mówi się od lat. W 2009 roku problem opisało WWF Polska. Od 2011 roku na Mazurach otwierane są Ekomariny wyposażone w odpowiednie urządzenia. Artykuły na ten temat rozpowszechniała Polska Agencja Prasowa, Wirtualna Polska, Polskie Radio, Wyborcza, TVN. Oprócz prowadzonych przez PAP akcji rozpowszechniających, brak jest jakichkolwiek konkretnych, strukturalnych działań w zakresie rozwiązania istniejącego problemu. Problem dostrzeżony został w projekcie Strategii Rozwoju Obszaru Funkcjonalnego „Wielkie Jeziora Mazurskie 2030”, który jednak nie został jeszcze przyjęty. Mogą minąć lata, nim projekt strategii przekuje się na realne działania. Tymczasem cały czas zbliżamy się do punktu krytycznego, po przekroczeniu którego środowisko Warmii i Mazur samo się już nie uzdrowi – potrzebne będą plany rekultywacji jezior, by przywrócić to, co w tej chwili mamy jeszcze na wyciągnięcie ręki. Uważamy, że najwyższy czas podjąć realne działania w kierunku rozwiązania problemu ścieków trafiających do mazurskich jezior z jachtowych toalet – zarówno na gruncie infrastrukturalnym, jak i prawnym. Należy czym prędzej stworzyć dedykowany fundusz na budowę i utrzymanie stacji odbioru nieczystości w portach – zarówno prywatnych, jak i publicznych. Fundusz ten pozwoli portom na instalację odsysarek bez ponoszenia ryzyka biznesowego. Przyczyni się do zagęszczenia istniejącej sieci odsysarek na cały szlak Wielkich Jezior Mazurskich oraz obniżenia kosztów ich eksploatacji. W rezultacie będzie kamieniem milowym na drodze do wyeliminowania problemu spuszczanych do jeziora nieczystości. Inaczej niż w przypadku katastrofy ekologicznej na Odrze, mamy jeszcze możliwość przeciwdziałać tragedii, zamiast niwelować jej skutki. Instytucje, do których kierujemy tę petycję, są władne walnie przyczynić się do poprawy istniejącej sytuacji i uratowania środowiska naturalnego na Szlaku Wielkich Jezior Mazurskich.

Konkurs architektoniczny pełni niezwykle istotną funkcję - ma pomóc wyłonić najlepszą koncepcję lub na najlepszy projekt architektoniczny zagospodarowania danego terenu lub danego obiektu. Lata klinczu dotyczącego nowego budynku poznańskiego dworca pozwalają założyć, że taka forma wypowiedzi ekspertek i ekspertów jest po prostu niezbędna. Z tym zdaniem zgadza się Stowarzyszenie Architektów Polskich, które opublikowało list dotyczący planowanego pominięcia konkursu. Pada w nim niezwykle trafne zdanie, że “dzisiejsza forma budynku dworca kolejowego Poznań Główny jest idealnym dowodem na to, do czego prowadzi droga na skróty”. Architekci i architektki przypominają też, że “projekty budynków infrastrukturalnych, jakimi są dworce kolejowe, wymagają dokładnych przygotowań, odpowiedniego programu funkcjonalnego, uwzględnienia złożonych wymagań projektowania uniwersalnego, ale przede wszystkim wizji”. Żadnej z tych cech nie będą miały rozwiązania wypracowane bez dialogu. Uzasadnieniem braku konkursu architektonicznego ma być czas - bez konkursu nowy budynek miałby powstać szybciej. Ale poznański węzeł kolejowy żyje z tzw. chlebakiem już od 2013 roku. W 2019 r. obiecywano, że dworzec powstanie w 2022/2023 roku i dobiegający powoli końca 2022 rok nie wróży spełnienia tej obietnicy. Kolejny rok bez realnego dworca jest wprawdzie uciążliwy, ale dużo bardziej uciążliwe będą lata funkcjonowania z kolejną atrapą dworca, która będzie wynikiem rezygnacji z konkursu i braku wystarczającego udziału ekspertów i ekspertek oraz społeczeństwa.

Teatr Polski w Bielsku-Białej to jedno z piękniejszych i najbardziej rozpoznawalnych miejsc w naszym mieście. Piękny XIX-wieczny budynek, otoczony jest ogromem zieleni, która upiększa krajobraz miasta oraz daje mieszkańcom cenny w czasie upałów cień. Jego fundament stanowią rosnące wokół drzewa, które od kilku lat stanowią niestety przedmiot walki. Drzewostan znajdując się na terenie kolejowym, od lat zagrożony jest wycinką. Tym razem temat powraca ze zwielokrotnioną siłą – 18 maja 2022 r. PKP PLK S.A. złożyła wniosek do Urzędu Miasta Bielsko-Biała o wydanie decyzji nakazowej na wycinkę 292 szt. drzew (!) usytuowanych przy linii kolejowej nr 139 w Bielsku-Białej. To drzewa w samym sercu miasta, które każdy i każda z nas mija w drodze do pracy, szkoły, załatwienia codziennych spraw. W trosce o miejską zieleń, krajobraz, oraz gotowość miasta do wyzwań związanych z ocieplającym się klimatem na tą wycinkę nie możemy jako obywatele i obywatelki wyrazić zgody. Chcemy, by PKP S.A. wspólnie z miastem wzięło odpowiedzialność za utrzymanie jak największej części drzewostanu. Troska o bezpieczeństwo infrastruktury kolejowej nie usprawiedliwia bowiem wycinki tak ogromnej liczby cennych drzew. W petycji, którą składamy zarówno do spółki, jak i miasta, domagamy się m in.: - tam, gdzie to zasadne, ustanowienia pomników przyrody - przeanalizowania opinii ekspertów i przeprowadzenia dodatkowych badań - skorygowania koron i usunięcia martwych konarów - wzięcia na siebie współodpowiedzialności cywilnej i karnej przez Gminę Bielsko-Biała oraz PKP PLK celem zachowania jak największej liczby drzew Zachęcamy do wsparcia naszej petycji, oraz aktywnego śledzenia sprawy. Razem powstrzymamy wycinkę! Zarząd Okręgu Partii Lewica Razem Okręg Podbeskidzie Adam Konieczny Agnieszka Lamek-Kochanowska Janek Gębala Magdalena Madzia Mateusz Merta