Prof. Pawłowicz w ciągu ostatnich kilku lat swojej działalności publicznej i obecności w dyskursie medialnym przyczyniła się do znacznego obniżenia poziomu debaty publicznej w Polsce poprzez notoryczne szerzenie treści ksenofobicznych, homofobicznych, rasistowskich oraz używanie przy tym obraźliwego języka względem swoich adwersarzy politycznych, jak również zwykłych obywateli niepodzielających jej przekonań. Są to fakty powszechnie znane i szeroko komentowane w mediach, dlatego dziwi nas niezmiernie fakt, że publiczne wystąpienia prof. Pawłowicz nie stały się jak do tej pory przedmiotem troski Pani Rektor. Czarę goryczy przelał jednak wpis prof. Pawłowicz z dnia 22 września na jej publicznym profilu na Facebooku, który śledzi regularnie około 40 tysięcy osób. We wspomnianym wpisie prof. Pawłowicz komentowała samobójczą śmierć czternastoletniego Kacpra z okolic Łasku pod Łodzią, który poddany był w swoim środowisku szkolnym szykanom na tle homofobicznym. Pisała w nim o: „propagowaniu ... nienaturalnych postaw i relacji”, nazywając je “patologiami” i “demoralizowaniu dzieci i młodzieży”. Ten niezwykle nieetyczny komentarz wiktymizuje ofiarę oraz usprawiedliwia sprawców, dając tym samym przyzwolenie na kolejne tego typu przemocowe zachowania. Nieliczenie się prof. Pawłowicz z uczuciami bliskich zmarłego nastolatka zasługuje w naszej ocenie na zdecydowane potępienie moralne. Wpis ten to przypadek powtarzającej się często sytuacji (kolejna wydarzyła się podczas dyskusji nad projektem budżetu Rzecznika Prawa Obywatelskich z dnia 24 października 2017 r., którego posłanka Pawłowicz nazwała, rzecznikiem środowisk „patologicznych obyczajowo, zdrowotnie i seksualnie“), w której prof. Pawłowicz, występująca w mediach często jako autorytet naukowy, wypowiada się w nim na tematy poza obszarem własnej kompetencji i szerzy nieprawdę w zakresie seksuologii. Takie postępowanie jest niezgodne z Kodeksem Etyki Pracownika Naukowego i budzi naszą niezgodę, jako środowiska ludzi nauki. Szanowna Pani Rektor, jest Pani autorką wielu publikacji z zakresu etyki zawodów prawniczych, mamy zatem nadzieję, że etyka nie pozostanie dla Pani wyłącznie przedmiotem naukowego namysłu. Liczymy na to, że mając na uwadze zachowanie wysokich standardów etycznych zawodu pracownika naukowego i nauczyciela akademickiego, uwzględni Pani nasze żądanie. Milczenie oznacza bowiem przyzwolenie i współodpowiedzialność. Bardzo prosimy wszystkich ludzi nauki, którzy czują, że publiczna działalność dr hab. Krystyny Pawłowicz, prof. nadzw. WSAP narusza godność zawodu pracownika naukowego i nauczyciela akademickiego o zapoznanie się z treścią tego listu oraz jego podpisanie.

Nie ma naszej zgody na ograniczanie wolności zgromadzeń! Dziesiątego dnia każdego miesiąca jesteśmy świadkami bulwersujących wydarzeń na Krakowskim Przedmieściu. Policja legitymuje i zatrzymuje dziesiątki osób, które biorą udział w legalnej, pokojowej, zgłoszonej zgodnie z ustawą o zgromadzeniach manifestacji Stowarzyszenia "Obywatele Solidarnie w Akcji"(OSA). Dochodzi także do tak groźnych sytuacji, jak wywracanie drabin na uczestników demonstracji. Policja powołuje się przy tym na zakaz organizowania demonstracji wydany przez wojewodę. Szczególnie uderzający jest fakt, że wojewoda decyzję o zakazaniu demonstracji wydaje na kilka godzin przed jej rozpoczęciem lub w jej trakcie, celowo uniemożliwiając odwołanie od tej decyzji do sądu. Jednocześnie policja uniemożliwia odbycie się legalnej, pokojowej, zgłoszonej zgodnie z ustawą o zgromadzeniach pikiecie Stowarzyszenia Tama Warszawa na skwerze Hoovera oraz drugiej pikiecie Stowarzyszenia OSA, odbywającego się pod Kordegardą. Należy zaznaczyć, że sądy już wielokrotnie orzekały, że wszystkie trzy zgromadzenia odbywają się zgodnie z prawem, także z ubiegłoroczną nowelizacją ustawy Prawo o Zgromadzeniach. Obywatele Solidarnie w Akcji ośmiokrotnie wygrali w sądzie, a Tama Warszawa – sześciokrotnie. Niestety, wyroki sądów w tej sprawie nie są respektowane. Działania wojewody stanowią naruszenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 11 oraz art.13) i mogą prowadzić do nałożenia na Polskę kar finansowych. Wszyscy zapłacimy za politycznie motywowane decyzje. Celem działań wojewody powinno być łagodzenie sporów społecznych, a nie ich zaostrzanie. Zakazywanie demonstracji opozycji w Rosji w 2012 roku doprowadziło do wybuchu zamieszek. Jeśli demonstracje obywatelskie będą w dalszym ciągu zakazywane i pacyfikowane, podobnie może zdarzyć się w Polsce. fot. Marta Bogdanowicz, "Spacerowiczka" Demonstracja Stowarzyszenia Obywatele Solidarnie w Akcji 10 października 2017

Gio i Mate mieli zaledwie 6 i 7 lat, kiedy zostali zmuszeni do ucieczki ze swojego kraju. Przyjechali do Polski w grudniu 2012 roku wraz ze swoimi rodzicami. Rodzina nie planowała nigdy wyjazdu z Gruzji, w zasadzie z dnia na dzień podjęli decyzję o ucieczce, ponieważ groziło im poważne niebezpieczeństwo. Spakowali najpotrzebniejsze rzeczy i wyjechali, zostawiając całe dotychczasowe życie, środowisko, przyjaciół. Rodzina poprosiła o azyl w Polsce. Dla wszystkich członków rodziny ucieczka była bardzo trudnym doświadczeniem, jednak szczególnie dotknęło to dwóch małych chłopców, dla których ich otoczenie w Gruzji było wszystkim, co znali. Powoli z biegiem czasu Gio i Mate zaczęli przyzwyczajać się do nowego środowiska, poszli do szkoły, zaczęli uczyć się języka polskiego, poznali nowych kolegów – Polaków. Kiedy mówili już dobrze po polsku, zapisali się na zajęcia teatralne w Domu Kultury w Podkowie Leśnej, z czasem zaczęli brać udział w spektaklach teatralnych Stowarzyszenia Praktyków Kultury, uprawiać sport. Wspomnienia rodzinnego kraju oraz ucieczki z niego powoli się zacierały i w końcu zostały przesłonięte przez nowe doświadczenia w Polsce. Gio i Mate z czasem dobrze zaaklimatyzowali się w środowisku szkolnym, mając wielu kolegów, z którymi często odwiedzali się przy okazji różnych świąt. Dzięki pilnej nauce w szkole, a także dzięki tym przyjaźniom zaczęli biegle mówić po polsku, nawet w domu z rodzicami porozumiewając się w tym języku. Z czasem zaczęli mieć nawet problem z czytaniem alfabetu gruzińskiego. Z biegiem lat rodzina dostawała kolejne odmowy w procedurze o przyznanie azylu. Wydawało się natomiast, że w związku z długim okresem przebywania w Polsce i poziomem integracji chłopców - potwierdzonym w opiniach psychologów, nauczycieli, dyrektora szkoły, trenera oraz organizacji pozarządowych wspierających rodzinę - Straż Graniczna udzieli Irmie, Zezvie, Gio i Mate zgody na pobyt humanitarny ze względu na dobro dzieci. A jednak nie! Straż Graniczna odmówiła rodzinie zezwolenia na pobyt humanitarny, ignorując zupełnie stopień zintegrowania dzieci z polskim społeczeństwem. Powołała się wyłącznie na „zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego” ze strony Zezvy, który miał w przeszłości – ponad 4 lata temu – problemy z wymiarem sprawiedliwości. Zezva, ojciec chłopców, ze względu na bardzo trudne doświadczenia sprzed ucieczki z Gruzji miał problem z uzależnieniami. Pod wpływem substancji popadł w konflikt z prawem, otrzymując grzywnę i kary w zawieszeniu. W 2016 roku Zezva zmienił swoje postępowanie, od tego czasu nie miał już problemów z wymiarem sprawiedliwości, a lekarze potwierdzili, że wyszedł z nałogu. Jest kochającym mężem i ojcem, dobrym przyjacielem i sąsiadem. Jedyne, czego pragnie, to bezpieczne życie dla swojej rodziny w kraju, który jest ich prawdziwym domem oraz uzyskanie prawa do legalnego zarabiania na jej utrzymanie. Jest ostatnią osobą, po której można by się spodziewać, że stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla kogokolwiek. Odmowa prawa do pozostania w Polsce i deportacja do Gruzji, byłaby w tej chwili - po prawie 8 latach pobytu w Polsce - największym ciosem dla synów Zezvy, którzy prawie nie pamiętają już języka gruzińskiego, a cała ich teraźniejszość i wszystkie marzenia na przyszłość związane są z Polską. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców rozpatruje obecnie odwołanie od decyzji deportacyjnej wydanej przez Straż Graniczną. Otrzymaliśmy pismo, że decyzja będzie wydana do 13 marca. Nie dopuśćmy do tego, by Gio i Mate spotkał ten sam los, co Khedę, deportowaną 5 marca do Rosji. Mamy jeszcze odrobinę czasu. Zbierzmy do 12 marca co najmniej 20 000 podpisów. Zaapelujmy do Szefa UdSC, żeby rozpatrując sprawę kierował się najlepszym interesem dziecka! Uratujmy Gio i Mate przed deportacją! Pozwólmy im zostać w Polsce!

Nawet minimalne standardy debaty publicznej nakazują dyskwalifikację osób, których wypowiedzi są jawnie mizoginistyczne i wpisują się w kulturę gwałtu. Osoby posługującą się mową nienawiści i prezentujące pozbawione szacunku dla innych postawy nie powinny móc zabierać głosu w debacie publicznej, a tym bardziej być uznawane za ekspertów. Nie pozwólmy, by media publiczne promowały mizoginów. Nie dla Sklepowicza w TVP! Zródło: "„Stałem i patrzyłem. Którą bym bzyknął? Ta? Oj nie. Kto to ru…?”. Ekspert TVP o czarnym proteście. Na jego facebooku tysiące komentarzy" Oko.press, 6.10.2017

Pieniądze przeznaczone na ten festiwal, to są również nasze pieniądze. Pan nimi tylko zarządza. Piszemy do Pana jako obywatele tego kraju i uczestnicy kultury: widzowie spektakli teatralnych i filmów, melomanii i wielbiciele wszelkich innych form sztuki, którym Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej gwarantuje dostęp do kultury. Przypomnimy Panu, że chodzi o art. 73, który powinien być w centrum uwagi Pańskiego resortu: “Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury” Kultura jest nasza, obywateli, a nie polityków.

Rzecznik Praw Obywatelskich broni naszych praw. Broni praw najsłabszych: bezdomnych, niepełnosprawnych. To o nich mówił w Sejmie w piątek 15 września. Dlaczego jego głos został zlekceważony przez posłanki i posłów, którzy reprezentują nas w Sejmie? Dlaczego nie wysłuchali jego wystąpienia?

Prawa obywatela, a w naszym konkretnym przypadku obywatela korzystającego z dóbr kultury, zabezpieczone są, m.in. przez Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, czy Konstytucję RP. Wymienione akty prawne zapewniają wolność twórczości artystycznej oraz prawo do korzystania z dóbr kultury. Nie zgadzamy się na ograniczanie tych praw, narzucanie interpretacji sztuki teatralnej przed jej prezentacją. Nasz apel kierujemy do Arcybiskupa Metropolity Katowickiego jako odpowiedź na Jego list odczytany w chorzowskich parafiach. Treść listu dostępna jest na stronie internetowej: http://www.archidiecezja.katowice.pl/77-slider/8570-komunikatabp

Instytut Badań Edukacyjnych, jednostka podległa administracji rządowej w swoim raporcie podaje, że „system edukacji w Polsce przyczynia się do reprodukowania nierówności. Proces wykluczenia społecznego powoduje nie tylko bieda, czy niski status społeczny rodziców, lecz także negatywne postawy wobec grup czy zbiorowości uważanych za «inne». Obojętność wobec niepełnosprawności czy nieprzychylność wobec grup mniejszościowych można także przypisać niewiedzy, będącej konsekwencją braku należytej edukacji”. Wprowadzenie w 2015 roku zapisu o edukacji antydyskryminacyjnej służyć miało walce z uprzedzeniami ze względu na płeć, orientację seksualną, wiek, niepełnosprawność, pochodzenie oraz wyznanie. Edukacja antydyskryminacyjna, nastawiona na podnoszenie poziomu wiedzy i umiejętności, mająca wpływać na zmianę postaw, które prowadzą do przemocy motywowanej uprzedzeniami, jest od lat obecna w programach działania organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka. Potrzebujemy skutecznej, bo formalnej, wpisanej w program nauczania w polskich szkołach. Wpisanej od szkoły podstawowej po szkołę średnią. Potrzebujemy edukacji antydyskryminacyjnej, która będzie stale obecna w polskiej szkole.

Szef MSWiA stwierdził, że jeśli chodzi o względy bezpieczeństwa na festiwalu Woodstock „w tym roku opinia policji ws. będzie negatywna". Dodał, że chodzi o względy bezpieczeństwa związane m.in. z zagrożeniem terrorystycznym. Jednocześnie Błaszczak natychmiast podał powód tej decyzji, czyli niechęć do organizatora Woodstocku Jurka Owsiaka. – Jurek Owsiak i WOŚP, które organizują imprezę „są wyraźnie związane z totalną opozycją” – stwierdził i dodał, że jego zdaniem, co jego zdaniem przełożyło się na zeszłoroczne protesty ws. decyzji policji. Zaraz za naszą zachodnią granicą są uchodźcy. Niemcy rozlokowali ich również w tym rejonie – oznajmił Mariusz Błaszczak, kiedy rozmawiał w Radiu Zet o tegorocznym Woodstocku. – Doświadczenia z poprzednich lat mówią o przypadkach zgonów na Przystanku Woodstock – powiedział polityk PiS, a jego wypowiedź błyskawicznie pojawiła się w ogólnopolskich mediach. Stanowisko ministra w sprawie przeprowadzenia imprezy wydaje się być jasne. Za: Newsweek: Błaszczak straszy terrorystami na Woodstocku. I dodaje: Owsiak to totalna opozycja, 07.06.2017; Fakt: Rozgryzamy chytry plan PiS na pogrzebanie Woodstocku!, 13.06.2017 Zdjęcie: Ralf Lotys (Sicherlich) / Creative Commons Attribution 3.0 Unported / Wikipedia

Szkoła powinna pozostać neutralna światopoglądowo. Zaproszenie osoby o skrajnych, ekstremistycznych poglądach, posługującej się mową nienawiści, zagraża tej neutralności, wywiera zły wpływ na uczniów. Osoby takie zdecydowanie nie powinny być stawiane jako autorytet i wzór do naśladowania dla młodych osób.

Pragniemy żyć w wielokulturowym, otwartym społeczeństwie. Uważamy, że ksenofobiczne wypowiedzi polityków, podsycają skrajnie nacjonalistyczne nastroje. Opluwanie pamięci ofiar Akcji Wisła, która jest ważnym elementem tożsamości mieszkających w Polsce Ukraińców i Łemków, poważnie utrudnia budowanie domu otwartego dla wszystkich. 28 kwietnia 2017 minęła 70 rocznica Akcji Wisła, polegającej na masowym wysiedlaniu i rozpraszaniu obywateli Polski-Ukraińców, Łemków, Bojków, Dolinian. 150 tys. osób zostało brutalnie wyrzuconych ze swoich domów. Część z nich trafiła do obozu przejściowego w Jaworznie, dawnego podobozu KL Auschwitz, gdzie w wyniku głodu, tortur i fatalnych warunków, śmierć poniosło 161 osób. Państwo komunistyczne, pod pretekstem walki z UPA, dokonało czystki etnicznej, której celem była budowa jednolitego narodowościowo państwa. Władze Polski nie wsparły ani nie uczestniczyły w oficjalnych obchodach rocznicy Akcji Wisła, nie okazując w ten sposób solidarności z ofiarami tej zbrodni.

Zwracamy się z prośbą o udzielenie zgody na pobyt humanitarny pani Larisie. Larisa może zostać deportowana do Rosji, gdzie grozi jej niebezpieczeństwo. W Polsce otrzymała odmowę nadania statusu uchodźcy od Urzędu ds. Cudzoziemców, a sąd administracyjny odrzucił jej odwołania i teraz grozi jej deportacja. Larisa ma 39 lat, pochodzi z Czeczenii. Pracowała, odkąd miała 11 lat - pomagała matce przy młodszym rodzeństwie. Ojciec walczył w partyzantce w trakcie wojen czeczeńskich. Larisa ukończyła szkołę wyższą, wyszła za mąż. Po miesiącu mąż opuścił dom (z powodów politycznych). Od tego momentu funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa regularnie nachodzili jej dom. Po roku nękań kobieta zdecydowała się na wyjazd, chciała w ten sposób zapewnić bezpieczeństwo sobie, matce i rodzeństwu, którym również grożono. Zaraz po przyjeździe do Niemiec zaczęła nagle chorować, spędziła sześć miesięcy w szpitalu. Deportowano ją do Polski, ale została zwolniona z ośrodka dla cudzoziemców ZE WZGLĘDU NA ZŁY STAN ZDROWIA. W 2014 Larisa upadła w sklepie i została odwieziona do szpitala, gdzie stwierdzono występowanie tzw. ZESPOŁU STRESU POURAZOWEGO (PTSD). Larisa korzysta ze wsparcia psychologicznego w Fundacji Ocalenie, jest leczona farmakologicznie pod opieką psychiatry, jej stan pogarsza lęk przed deportacją. Pojawiły się stany lękowe i zaburzenia snu. W OPINII LEKARZY PSYCHIATRÓW NIE POWINNA PRZERYWAĆ TERAPII ANI BYĆ NARAŻONA NA DODATKOWY STRES. Psycholog podkreśla temat myśli samobójczych, a sama Larisa, twierdzi, że powrotu do Czeczenii nie przeżyje. Według relacji matki i brata do ich domu nadal przychodzą funkcjonariusze Służb Bezpieczeństwa i wypytują o nią i jej męża, grożą.  Mimo problemów, w 2016 Larisa ukończyła w Polsce kurs opieki nad osobami starszymi, odbyła praktykę w szpitalu, dostała BARDZO DOBRE OPINIE I MOGŁABY PRACOWAĆ JAKO OPIEKUNKA.  Dla Larisy, która tak dużo przeszła (m.in. porzucenie, szykany polityczne, choroby) jedynym ratunkiem na zdrowie jest legalny pobyt w bezpiecznym miejscu z daleka od czeczeńskich Służb Bezpieczeństwa! Prawo obowiązujące w Polsce pozwala na udzielenie pobytu humanitarnego osobie, której zobowiązanie do powrotu stanowiłoby zagrożenie jej prawa do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego (art. 348 Ustawy o cudzoziemcach).  W związku z powyższym prosimy o uwzględnienie opinii lekarzy i udzielenie zgody na pobyt humanitarny!