Gio i Mate mieli zaledwie 6 i 7 lat, kiedy zostali zmuszeni do ucieczki ze swojego kraju. Przyjechali do Polski w grudniu 2012 roku wraz ze swoimi rodzicami. Rodzina nie planowała nigdy wyjazdu z Gruzji, w zasadzie z dnia na dzień podjęli decyzję o ucieczce, ponieważ groziło im poważne niebezpieczeństwo. Spakowali najpotrzebniejsze rzeczy i wyjechali, zostawiając całe dotychczasowe życie, środowisko, przyjaciół. Rodzina poprosiła o azyl w Polsce. Dla wszystkich członków rodziny ucieczka była bardzo trudnym doświadczeniem, jednak szczególnie dotknęło to dwóch małych chłopców, dla których ich otoczenie w Gruzji było wszystkim, co znali. Powoli z biegiem czasu Gio i Mate zaczęli przyzwyczajać się do nowego środowiska, poszli do szkoły, zaczęli uczyć się języka polskiego, poznali nowych kolegów – Polaków. Kiedy mówili już dobrze po polsku, zapisali się na zajęcia teatralne w Domu Kultury w Podkowie Leśnej, z czasem zaczęli brać udział w spektaklach teatralnych Stowarzyszenia Praktyków Kultury, uprawiać sport. Wspomnienia rodzinnego kraju oraz ucieczki z niego powoli się zacierały i w końcu zostały przesłonięte przez nowe doświadczenia w Polsce. Gio i Mate z czasem dobrze zaaklimatyzowali się w środowisku szkolnym, mając wielu kolegów, z którymi często odwiedzali się przy okazji różnych świąt. Dzięki pilnej nauce w szkole, a także dzięki tym przyjaźniom zaczęli biegle mówić po polsku, nawet w domu z rodzicami porozumiewając się w tym języku. Z czasem zaczęli mieć nawet problem z czytaniem alfabetu gruzińskiego. Z biegiem lat rodzina dostawała kolejne odmowy w procedurze o przyznanie azylu. Wydawało się natomiast, że w związku z długim okresem przebywania w Polsce i poziomem integracji chłopców - potwierdzonym w opiniach psychologów, nauczycieli, dyrektora szkoły, trenera oraz organizacji pozarządowych wspierających rodzinę - Straż Graniczna udzieli Irmie, Zezvie, Gio i Mate zgody na pobyt humanitarny ze względu na dobro dzieci. A jednak nie! Straż Graniczna odmówiła rodzinie zezwolenia na pobyt humanitarny, ignorując zupełnie stopień zintegrowania dzieci z polskim społeczeństwem. Powołała się wyłącznie na „zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego” ze strony Zezvy, który miał w przeszłości – ponad 4 lata temu – problemy z wymiarem sprawiedliwości. Zezva, ojciec chłopców, ze względu na bardzo trudne doświadczenia sprzed ucieczki z Gruzji miał problem z uzależnieniami. Pod wpływem substancji popadł w konflikt z prawem, otrzymując grzywnę i kary w zawieszeniu. W 2016 roku Zezva zmienił swoje postępowanie, od tego czasu nie miał już problemów z wymiarem sprawiedliwości, a lekarze potwierdzili, że wyszedł z nałogu. Jest kochającym mężem i ojcem, dobrym przyjacielem i sąsiadem. Jedyne, czego pragnie, to bezpieczne życie dla swojej rodziny w kraju, który jest ich prawdziwym domem oraz uzyskanie prawa do legalnego zarabiania na jej utrzymanie. Jest ostatnią osobą, po której można by się spodziewać, że stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla kogokolwiek. Odmowa prawa do pozostania w Polsce i deportacja do Gruzji, byłaby w tej chwili - po prawie 8 latach pobytu w Polsce - największym ciosem dla synów Zezvy, którzy prawie nie pamiętają już języka gruzińskiego, a cała ich teraźniejszość i wszystkie marzenia na przyszłość związane są z Polską. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców rozpatruje obecnie odwołanie od decyzji deportacyjnej wydanej przez Straż Graniczną. Otrzymaliśmy pismo, że decyzja będzie wydana do 13 marca. Nie dopuśćmy do tego, by Gio i Mate spotkał ten sam los, co Khedę, deportowaną 5 marca do Rosji. Mamy jeszcze odrobinę czasu. Zbierzmy do 12 marca co najmniej 20 000 podpisów. Zaapelujmy do Szefa UdSC, żeby rozpatrując sprawę kierował się najlepszym interesem dziecka! Uratujmy Gio i Mate przed deportacją! Pozwólmy im zostać w Polsce!

Pokażmy, że cała Polska jest przeciwko wycince. Niech wsparcie dla Puszczy płynie z każdego miejsca w kraju. Jeśli wiele miast jednocześnie pokaże solidarność i solidarnie będzie domagać się zakończenia wycinki, politycy nie będą mogli tego zignorować. Zbudujmy wielki ruch społeczny. Jest to też sposób na przekazanie solidarności i wsparcia aktywistom i aktywistkom oraz lokalnej społeczności, którzy działają na miejscu. To dla nich dużo znaczy.

Dolina Biebrzy jest naturalną i historyczną ostoją tego gatunku w Polsce. Łosie z Biebrzańskiego Parku Narodowego zimą przenoszą się do lasów gospodarczych przylegających do parku. Tam padną ofiarą myśliwych. Lata moratorium na strzelanie do łosi sprawiły, że zwierzęta te nie boją się ludzi. Są też atrakcją turystyczno - przyrodniczą nad Biebrzą. Jeśli zgodzimy się na ich odstrzał będzie to miało zarówno wymiar masakry, jak i zubożenia atrakcyjności turystycznej regionu. Warto przeczytać także: https://oko.press/ministerstwo-srodowiska-znosi-zakaz-odstrzalu-losi-beda-ginac-tez-zwierzeta-parkow-narodowych/ https://oko.press/bedzie-rzez-losiom-grozi-zaglada-dyrektor-biebrzanskiego-parku-narodowegomowi-ministrowi-szyszce/ https://www.biebrza.org.pl/123,o-losiu.html http://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12302252

Nawet minimalne standardy debaty publicznej nakazują dyskwalifikację osób, których wypowiedzi są jawnie mizoginistyczne i wpisują się w kulturę gwałtu. Osoby posługującą się mową nienawiści i prezentujące pozbawione szacunku dla innych postawy nie powinny móc zabierać głosu w debacie publicznej, a tym bardziej być uznawane za ekspertów. Nie pozwólmy, by media publiczne promowały mizoginów. Nie dla Sklepowicza w TVP! Zródło: "„Stałem i patrzyłem. Którą bym bzyknął? Ta? Oj nie. Kto to ru…?”. Ekspert TVP o czarnym proteście. Na jego facebooku tysiące komentarzy" Oko.press, 6.10.2017

Uchwalona ustawa stwarza zagrożenie dla niezależności społeczeństwa obywatelskiego, niszcząc dotychczasowy system współpracy administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi, czyniąc go zarówno nieprzejrzystym jak i obarczonym ryzykiem silnego upolitycznienia oraz wprowadzając możliwość różnicowania relacji z wybranymi organizacjami w oparciu o wiarę i światopogląd. Przebieg prac nad ustawą jak i przyjęte w niej rozwiązania naruszają podstawowe zasady współpracy administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi: pomocniczości, suwerenności stron, partnerstwa, efektywności, uczciwej konkurencji i jawności, zdefiniowane w Konstytucji oraz w Ustawie o działalności pożytku publicznym i wolontariacie, stanowiącą swoistą konstytucję III sektora. Dopisana do ustawy preambuła zawęża zakres ustawy, ograniczając aksjologię do wartości chrześcijańskich, co z góry wyklucza i dyskryminuje mniejszości religijne i niewierzących. Tym samym ustawa staje w sprzeczności z preambułą Konstytucji RP, określającą wartości, do których się odwołuje w dużo szerszym ujęciu: „wszyscy obywatele Rzeczypospolitej, zarówno wierzący w Boga będącego źródłem prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna jak i niepodzielający tej wiary, a te uniwersalne wartości wywodzący z innych źródeł, równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego – Polski (…)”. Dołączona do ustawy preambuła, w zestawieniu z art. 24, w którym wylicza się zadania, jakie realizować ma Narodowy Instytut, jasno wskazuje na niekonstytucyjne intencje ustawodawcy. Prowadzą one do ograniczania i profilowania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, zgodnie z jednym tylko określonym światopoglądem i wykluczania z systemu państwowego wsparcia podmiotów społeczeństwa obywatelskiego, które w swoich działaniach nie odwołują się do zapisanych w preambule wartości. W preambule brak jakichkolwiek klauzul przeciwdziałających dyskryminacji mniejszości poprzez odwołanie do wartości europejskich i praw człowieka zapisanych w art. 2 traktatu unijnego i przyjętych przez Polskę porozumień helsińskich, będących fundamentem ruchów opozycji demokratycznej lat 70-tych i wielkiego ruchu Solidarności Sierpnia 80. Zobacz pełną treść listu podpisaną przez Zarząd Ogólnopolskiej Federacji Organizacji Pozarządowych: http://ofop.eu/aktualnosci/apel-do-prezydenta-rp-o-weto Z poważaniem, Zarząd Ogólnopolskiej Federacji Organizacji Pozarządowych Dariusz Supeł - prezes zarządu Weronika Czyżewska-Waglowska - wiceprezeska Karolina Dreszer-Smalec - wiceprezeska Iwona Janicka - członkini zarządu Przemysław Dziewitek - członek zarządu Łukasz Domagała - członek Zarządu

Pieniądze przeznaczone na ten festiwal, to są również nasze pieniądze. Pan nimi tylko zarządza. Piszemy do Pana jako obywatele tego kraju i uczestnicy kultury: widzowie spektakli teatralnych i filmów, melomanii i wielbiciele wszelkich innych form sztuki, którym Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej gwarantuje dostęp do kultury. Przypomnimy Panu, że chodzi o art. 73, który powinien być w centrum uwagi Pańskiego resortu: “Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury” Kultura jest nasza, obywateli, a nie polityków.

Szkoły są nieprzygotowane, rodzice z całej Polski sygnalizują przepełnienie placówek, naukę w systemie zmianowym w znacznie większym stopniu niż było to dotychczas, brak podręczników, zmiany nauczycielek i nauczycieli związane ze zwolnieniami, zajęcia wf na korytarzach, zbyt dużą liczbę dzieci w salach świetlicowych wynikającą z przeznaczenia części sal na pracownie przedmiotowe, niedostosowanie budynków do potrzeb małych dzieci (budynki likwidowanych gimnazjów) i dzieci starszych (szkoły podstawowe). Głosy krytyki dotyczą również nowych podstaw programowych, trudności z dostępem do edukacji dwujęzycznej i artystycznej, skróceniem czasu obowiązkowej edukacji ogólnej do ośmiu lat, trudnej sytuacji dzieci z roczników 2003, 2004 i 2005, które za dwa lata spotkają się u progu szkół średnich, braku nowych podręczników do szkół branżowych. W czasie kampanii wyborczej mówiła Pani: „Będę Was słyszeć i słuchać”. Teraz jednak nie słyszy Pani rzekomo głosów zdesperowanych rodziców, którzy stanęli w obliczu chaosu, którego ofiara są dzieci. Nie słucha Pani też głosów zwalnianych nauczycielek, nauczycieli i innych pracownic i pracowników szkół.

Rzecznik Praw Obywatelskich broni naszych praw. Broni praw najsłabszych: bezdomnych, niepełnosprawnych. To o nich mówił w Sejmie w piątek 15 września. Dlaczego jego głos został zlekceważony przez posłanki i posłów, którzy reprezentują nas w Sejmie? Dlaczego nie wysłuchali jego wystąpienia?

Zbyt rygorystyczne prawo utrzymuje szkodliwą społecznie fikcję, karze uczciwych i zachęca do nadużyć. Obecne przepisy generują szarą strefę, ograniczają wpływy podatkowe do budżetu, spychają matki i ojców na margines życia społecznego, odbierają im godność. Dyskryminują tysiące kobiet i mężczyzn znajdujących się w najtrudniejszej życiowej sytuacji. Pogarszają status materialny rodzin dzieci z niepełnosprawnością. Legalna praca, nawet w ograniczonym wymiarze, zapewni im bezpieczną egzystencję, pozwoli opłacić kosztowne zabiegi lub rehabilitację, da ludziom doświadczonym przez los szansę samorealizacji, uwolni tkwiący w nich potencjał. Będzie najlepszą terapią dla całej rodziny. Pozwoli matkom, ojcom i dzieciom nie tylko przetrwać, ale cieszyć się „całym życiem”. *1406 zł to kwota świadczenia w momencie powstania petycji; od stycznia 2018 r. świadczenie pielęgnacyjne wynosi 1477 zł

Intencje obecnej władzy są jasne. To pozbycie się „bezpieczników” demokracji, jakimi są kolejne instytucje sądownicze: Trybunał Konstytucyjny, niezależność sądów powszechnych, Krajowa Rada Sądownicza i wreszcie Sad Najwyższy (zatwierdzający wyniki wyborów powszechnych). W lipcu Prezydent Andrzej Duda zawetował dwie z trzech ustaw, które oddają kontrolę nad sądami w ręce Ministra Sprawiedliwości. Jednak stanowisko rządu jest jednoznaczne. Będzie wszelkimi metodami dążył do osłabienia kontroli władzy przez niezależne sądy i niezawisłych sędziów. Prezydent Andrzej Duda, na razie bez konsultacji z kimkolwiek, przygotowuje swoje propozycje reformy. Najpewniej we wrześniu trafią one do Sejmu. Będziemy znów świadkami próby jak najszybszego, łamiącego standardy demokracji, przeprowadzenia zamachu na nasze prawa. Musimy być na to gotowi i gotowe. Zorganizować się tu, na miejscu. Dotrzeć z informacją o zagrożeniach do jak najszerszego grona osób. Przygotować na spotkania z przedstawicielami władzy, by powiedzieć o naszym sprzeciwie. A jak przyjdzie taka konieczność, ponownie wyjść na ulice. Dołącz do naszej społeczności. Podpisz ten apel, udostępnij znajomym!

Pokażmy, że cała Polska jest przeciwko wycince. Niech wsparcie dla Puszczy płynie z każdego miejsca w kraju. Jeśli wiele miast jednocześnie pokaże solidarność i solidarnie będzie domagać się zakończenia wycinki, politycy nie będą mogli tego zignorować. Zbudujmy wielki ruch społeczny. Jest to też sposób na przekazanie solidarności i wsparcia aktywistom i aktywistkom oraz lokalnej społeczności, którzy działają na miejscu. To dla nich dużo znaczy.

Budowa ocynkowni wymaga m.in. zgody formalnej gospodarza, którym jest Pan od lat. Chcemy zapamiętać Pana jako wójta, dla którego zdrowie mieszkańców Gminy jest tak samo ważne jak jej budżet i wpływy z planowanej inwestycji. Ocynkownia jest niebezpieczna. Jej lokalizacja w Zawadzie, 40 metrów od ujęć wody pitnej jest dla nas niezrozumiała. Wszędzie na świecie tego typu inwestycje realizuje się z dala od gospodarstw domowych. Papierowe wyliczenia nas nie uspokajają i traktujemy je nieufnie. Ocynkownia jest fabryką, a w tej może dojść do awarii. Prosimy, aby wziął Pan pod uwagę nasz głos i nasze obawy. Gmina może rozwijać się dynamicznie z inwestorami, którzy nie stanowią zagrożenia dla naszego zdrowia i życia. Wiemy, że są inni - bezpieczni inwestorzy, którzy pukają do bram Pana urzędu. Przyjmiemy ich z otwartymi ramionami. Stop Ocynkowni ZinkPower w Zawadzie!