Do Sejmu trafił obywatelski projekt ustawy o prawach kobiet i świadomym rodzicielstwie Ratujmy Kobiety. W tym samym czasie poseł PiS B. Wróblewski złożył do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją RP prawa do przerwania ciąży w przypadku nieodwracalnego uszkodzenia płodu, poparty przez ponad stu innych posłów. Przewidywalne w obecnej sytuacji politycznej orzeczenie Trybunału uniemożliwi prace nad projektem ustawy, ponieważ jej część stanie się niezgodna z Konstytucją. Posłowie powinni debatować i głosować podczas prac nad projektem ustawy w Sejmie, przyjąć odpowiedzialność za tworzone przez nich prawo wobec swoich wyborców. Treść petycji napisana przez członkinie OSK Lublin https://www.facebook.com/OgolnopolskiStrajkKobietLublin/

Do Sejmu trafił obywatelski projekt ustawy o prawach kobiet i świadomym rodzicielstwie Ratujmy Kobiety. W tym samym czasie poseł PiS B. Wróblewski złożył do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją RP prawa do przerwania ciąży w przypadku nieodwracalnego uszkodzenia płodu, poparty przez ponad stu innych posłów. Przewidywalne w obecnej sytuacji politycznej orzeczenie Trybunału uniemożliwi prace nad projektem ustawy, ponieważ jej część stanie się niezgodna z Konstytucją. Posłowie powinni debatować i głosować podczas prac nad projektem ustawy w Sejmie, przyjąć odpowiedzialność za tworzone przez nich prawo wobec swoich wyborców. Magdalena Bielska, Ogólnopolski Strajk Kobiet Lublin List podpisały i podpisali także: Izabela Sierakowska Maja Zaborowska Krzysztof Kamiński Katarzyna Hołda, artystka Elwira Borowiec, Strajk Kobiet Puławy Klaudia Waryszak-Lubaś, Edukacja Antydyskryminacja Magdalena Luczyn, Lubelska Koalicja na Rzecz Kobiet Magdalena Tabor, INNA Fundacja Magdalena Długosz, Razem Katarzyna Zabratańska, INNA Fundacja Piotr Trysiński, Razem Mateusz Roczon, Razem Małgorzata Bielecka-Hołda, publicystka

Na osiedlu Tysiąclecia w Katowicach ciągle przybywa bloków. Liczne inwestycje doprowadzają do ekologicznej eksterminacji osiedla. Istniejący pas wolnej przestrzeni umożliwiający wymianę powietrza zostaje zabudowywany, a kolejna inwestycja spowoduje jego całkowitą utratę. Planowana w centralnej części Osiedla między jego częścią tzw. Górną a tzw. Dolną przez prywatnego inwestora EPIONE inwestycja polegająca na budowie 6 budynków 17-kondygnacyjnych, 1 budynku 8-kondygnacyjnego i 2 budynków 6 -kondygnacyjnych, plus dodatkowo „małe" usługi w każdym z obiektów - każda o powierzchni do 420m2 oraz ponad 1000 miejsc parkingowych (nadziemnych i podziemnych) - całość na powierzchni zaledwie 2,87 ha. Tak ogromna skala inwestycji, w tak ważnym dla mieszkańców ekologicznym miejscu, to pogorszenie ich warunków życiowych. Brak respektowania przez inwestora ustaleń wydanej tzw. Decyzji środowiskowej uchwalonej w sierpniu 2016 r. przez Sejmik Województwa Śląskiego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Śląskiego 2020+ w zakresie ochrony dóbr kultury współczesnej tj. Osiedla Tysiąclecie w granicach określonych w Aneksie nr 4 /Katalog dóbr kultury współczesnej, poz. 11 Katowice Osiedle Tysiąclecie/ może doprowadzi do całkowitej degradacji największe katowickie osiedle. Zgodnie z ww. uchwalonym Planem Województwa, Osiedle Tysiąclecie wchodzi w obszar ochrony krajobrazów kulturowych — jako wielkomiejska architektura nowoczesna przedstawiająca dużą wartość i stanowiąca kompleksowe założenie urbanistyczno -architektoniczne, które należy „chronić przed wszelkimi ingerencjami, które mogą naruszyć integralność dzieła architektonicznego czy urbanistycznego, a w konsekwencji prowadzić do jego degradacji czy destrukcji" (str. 20-22 ww. uchwalonego Planu oraz Aneks nr 4 do ww. Planu); Takie działanie na pewno spowodowałoby budowę nowego systemu przyrodniczego, który sterowałby ruchami powietrza wewnątrz osiedla i nie wymuszałby jego napływu z zewnątrz. Budowa nowej strefy zieleni, która miałaby niższą temperaturę niż strefa zabudowy, wywoła w ten sposób lokalne ruchy powietrza, które umożliwią jego wymianę, a odpowiednie ukształtowania pasów zieleni, regulacja wysokości zabudowy, ustawienie budynków do kierunków świata spowodują, że będzie możliwość naturalnego sterowania w ramach układu miejskiego ruchami powietrza, które mogą nie być wielkie, ale pozwolą stworzyć na osiedlu strefę mikroklimatu i być skutecznym narzędziem w walce ze smogiem. Przygotowali: Przewodniczący i Zarząd Rady Jednostki Pomocniczej nr 9 Osiedla Tysiąclecie

Bardzo szybki wzrost popularności środowisk narodowo- radykalnych doprowadza do coraz częstszych ataków na tle rasistowskim, w Naszym kraju. Nie chcemy dopuścić do indoktrynacji dzieci, przez osoby wspierające organizacje promujące rasizm. Naszym hasłem - szkoły wolne od ksenofobii. SZCZEGÓŁY: http://natemat.pl/222859,zastanawiasz-sie-kim-sa-ludzie-ktorzy-ucza-w-szkolach-w-stalowej-woli-dyrektorka-zacheca-dzieci-do-wstepowania-do-onr http://rzeszow.wyborcza.pl/rzeszow/7,34962,22644395,dolacz-do-obozu-narodowo-radykalnego-to-wpis-z-profilu-dyrektorki.html? http://wiadomosci.onet.pl/kraj/onr-dyrektorka-szkoly-w-stalowej-woli-zachecala-do-wstepowania/

Zgodnie z ustawą „Za życiem”, dzieciom przysługuje nielimitowana liczba pieluchomajtek oraz refundacja w wysokości 1,50 zł za sztukę [3]. A przecież nie przestajemy załatwiać potrzeb fizjologicznych po 18 roku życia. Miesięczny dochód osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji to 153 zł zasiłku pielęgnacyjnego oraz 840 zł brutto renty socjalnej. Wielu z tych ludzi na zmianę pieluch po prostu nie stać. Pensjonariusze domów opieki i starsze, schorowane osoby pozbawione wsparcia rodziny skazane są przez to na cierpienie i upokorzenia. Zadbajmy o jakość życia i godność tych, którzy sami nie upomną się o swoje prawa. [1] Koszt zakupu jednej sztuki pieluchomajtek to ok. 2,80 zł. [2] Regulacje prawne: art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U. nr 122, poz. 696, z późn. zm.) oraz Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 grudnia 2013 r. w sprawie wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie. [3] Art. 18, pkt 1 ustawy z dn. 4 listopada 2016 r. o wsparciu kobiet w ciąży i rodzin „Za życiem”.

W Polsce zarobki są zbyt niskie i często niewystarczające na utrzymanie rodziny. Fundusz socjalny jest istotnym wsparciem dla pracowników i ich rodzin. Stan finansów publicznych oraz dobra kondycja przedsiębiorstw pozwalają na podjęcie takiej decyzji. Zamrożenie, w stosunku do obowiązującego prawa, odpisu od 6-ciu lat powoduje jego zmniejszenie na jednego pracownika o kwotę 851,25 zł. W skali całego zakładu pracy daje to bardzo duże kwoty, o które zmniejsza się fundusz wsparcia dla pracowników. W przypadku zakładowego fundusz świadczeń socjalnych, z którego finansowane są różnego rodzaju wsparcia dla pracowników, wysokość odpisu na jednego pracownika nie ulegnie zmianie i będzie wynosić 1185,66 zł zamiast 1434 zł. Oczekujemy pełnego odmrożenia odpisu na ZFŚS.

Najważniejsze jest życie, a jak jest życie, to najważniejsza jest wolność. Ale potem oddaje się życie za wolność i wtedy nie wiadomo, co jest najważniejsze (Marek Edelman). Piotr S. , który 19 października podjął próbę samospalenia na placu Defilad w Warszawie, rozstrzygnął ten dylemat zgodnie z własnym głębokim przekonaniem. Podpisujemy się pod tezami zawartymi w jego liście–manifeście i apelujemy, by wszyscy, którzy się zgadzają z jego treścią, uczynili to samo. Chociaż tyle możemy zrobić, żeby ten tragiczny protest nie został daremny.

Prof. Pawłowicz w ciągu ostatnich kilku lat swojej działalności publicznej i obecności w dyskursie medialnym przyczyniła się do znacznego obniżenia poziomu debaty publicznej w Polsce poprzez notoryczne szerzenie treści ksenofobicznych, homofobicznych, rasistowskich oraz używanie przy tym obraźliwego języka względem swoich adwersarzy politycznych, jak również zwykłych obywateli niepodzielających jej przekonań. Są to fakty powszechnie znane i szeroko komentowane w mediach, dlatego dziwi nas niezmiernie fakt, że publiczne wystąpienia prof. Pawłowicz nie stały się jak do tej pory przedmiotem troski Pani Rektor. Czarę goryczy przelał jednak wpis prof. Pawłowicz z dnia 22 września na jej publicznym profilu na Facebooku, który śledzi regularnie około 40 tysięcy osób. We wspomnianym wpisie prof. Pawłowicz komentowała samobójczą śmierć czternastoletniego Kacpra z okolic Łasku pod Łodzią, który poddany był w swoim środowisku szkolnym szykanom na tle homofobicznym. Pisała w nim o: „propagowaniu ... nienaturalnych postaw i relacji”, nazywając je “patologiami” i “demoralizowaniu dzieci i młodzieży”. Ten niezwykle nieetyczny komentarz wiktymizuje ofiarę oraz usprawiedliwia sprawców, dając tym samym przyzwolenie na kolejne tego typu przemocowe zachowania. Nieliczenie się prof. Pawłowicz z uczuciami bliskich zmarłego nastolatka zasługuje w naszej ocenie na zdecydowane potępienie moralne. Wpis ten to przypadek powtarzającej się często sytuacji (kolejna wydarzyła się podczas dyskusji nad projektem budżetu Rzecznika Prawa Obywatelskich z dnia 24 października 2017 r., którego posłanka Pawłowicz nazwała, rzecznikiem środowisk „patologicznych obyczajowo, zdrowotnie i seksualnie“), w której prof. Pawłowicz, występująca w mediach często jako autorytet naukowy, wypowiada się w nim na tematy poza obszarem własnej kompetencji i szerzy nieprawdę w zakresie seksuologii. Takie postępowanie jest niezgodne z Kodeksem Etyki Pracownika Naukowego i budzi naszą niezgodę, jako środowiska ludzi nauki. Szanowna Pani Rektor, jest Pani autorką wielu publikacji z zakresu etyki zawodów prawniczych, mamy zatem nadzieję, że etyka nie pozostanie dla Pani wyłącznie przedmiotem naukowego namysłu. Liczymy na to, że mając na uwadze zachowanie wysokich standardów etycznych zawodu pracownika naukowego i nauczyciela akademickiego, uwzględni Pani nasze żądanie. Milczenie oznacza bowiem przyzwolenie i współodpowiedzialność. Bardzo prosimy wszystkich ludzi nauki, którzy czują, że publiczna działalność dr hab. Krystyny Pawłowicz, prof. nadzw. WSAP narusza godność zawodu pracownika naukowego i nauczyciela akademickiego o zapoznanie się z treścią tego listu oraz jego podpisanie.

Nie ma naszej zgody na ograniczanie wolności zgromadzeń! Dziesiątego dnia każdego miesiąca jesteśmy świadkami bulwersujących wydarzeń na Krakowskim Przedmieściu. Policja legitymuje i zatrzymuje dziesiątki osób, które biorą udział w legalnej, pokojowej, zgłoszonej zgodnie z ustawą o zgromadzeniach manifestacji Stowarzyszenia "Obywatele Solidarnie w Akcji"(OSA). Dochodzi także do tak groźnych sytuacji, jak wywracanie drabin na uczestników demonstracji. Policja powołuje się przy tym na zakaz organizowania demonstracji wydany przez wojewodę. Szczególnie uderzający jest fakt, że wojewoda decyzję o zakazaniu demonstracji wydaje na kilka godzin przed jej rozpoczęciem lub w jej trakcie, celowo uniemożliwiając odwołanie od tej decyzji do sądu. Jednocześnie policja uniemożliwia odbycie się legalnej, pokojowej, zgłoszonej zgodnie z ustawą o zgromadzeniach pikiecie Stowarzyszenia Tama Warszawa na skwerze Hoovera oraz drugiej pikiecie Stowarzyszenia OSA, odbywającego się pod Kordegardą. Należy zaznaczyć, że sądy już wielokrotnie orzekały, że wszystkie trzy zgromadzenia odbywają się zgodnie z prawem, także z ubiegłoroczną nowelizacją ustawy Prawo o Zgromadzeniach. Obywatele Solidarnie w Akcji ośmiokrotnie wygrali w sądzie, a Tama Warszawa – sześciokrotnie. Niestety, wyroki sądów w tej sprawie nie są respektowane. Działania wojewody stanowią naruszenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 11 oraz art.13) i mogą prowadzić do nałożenia na Polskę kar finansowych. Wszyscy zapłacimy za politycznie motywowane decyzje. Celem działań wojewody powinno być łagodzenie sporów społecznych, a nie ich zaostrzanie. Zakazywanie demonstracji opozycji w Rosji w 2012 roku doprowadziło do wybuchu zamieszek. Jeśli demonstracje obywatelskie będą w dalszym ciągu zakazywane i pacyfikowane, podobnie może zdarzyć się w Polsce. fot. Marta Bogdanowicz, "Spacerowiczka" Demonstracja Stowarzyszenia Obywatele Solidarnie w Akcji 10 października 2017

Gio i Mate mieli zaledwie 6 i 7 lat, kiedy zostali zmuszeni do ucieczki ze swojego kraju. Przyjechali do Polski w grudniu 2012 roku wraz ze swoimi rodzicami. Rodzina nie planowała nigdy wyjazdu z Gruzji, w zasadzie z dnia na dzień podjęli decyzję o ucieczce, ponieważ groziło im poważne niebezpieczeństwo. Spakowali najpotrzebniejsze rzeczy i wyjechali, zostawiając całe dotychczasowe życie, środowisko, przyjaciół. Rodzina poprosiła o azyl w Polsce. Dla wszystkich członków rodziny ucieczka była bardzo trudnym doświadczeniem, jednak szczególnie dotknęło to dwóch małych chłopców, dla których ich otoczenie w Gruzji było wszystkim, co znali. Powoli z biegiem czasu Gio i Mate zaczęli przyzwyczajać się do nowego środowiska, poszli do szkoły, zaczęli uczyć się języka polskiego, poznali nowych kolegów – Polaków. Kiedy mówili już dobrze po polsku, zapisali się na zajęcia teatralne w Domu Kultury w Podkowie Leśnej, z czasem zaczęli brać udział w spektaklach teatralnych Stowarzyszenia Praktyków Kultury, uprawiać sport. Wspomnienia rodzinnego kraju oraz ucieczki z niego powoli się zacierały i w końcu zostały przesłonięte przez nowe doświadczenia w Polsce. Gio i Mate z czasem dobrze zaaklimatyzowali się w środowisku szkolnym, mając wielu kolegów, z którymi często odwiedzali się przy okazji różnych świąt. Dzięki pilnej nauce w szkole, a także dzięki tym przyjaźniom zaczęli biegle mówić po polsku, nawet w domu z rodzicami porozumiewając się w tym języku. Z czasem zaczęli mieć nawet problem z czytaniem alfabetu gruzińskiego. Z biegiem lat rodzina dostawała kolejne odmowy w procedurze o przyznanie azylu. Wydawało się natomiast, że w związku z długim okresem przebywania w Polsce i poziomem integracji chłopców - potwierdzonym w opiniach psychologów, nauczycieli, dyrektora szkoły, trenera oraz organizacji pozarządowych wspierających rodzinę - Straż Graniczna udzieli Irmie, Zezvie, Gio i Mate zgody na pobyt humanitarny ze względu na dobro dzieci. A jednak nie! Straż Graniczna odmówiła rodzinie zezwolenia na pobyt humanitarny, ignorując zupełnie stopień zintegrowania dzieci z polskim społeczeństwem. Powołała się wyłącznie na „zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego” ze strony Zezvy, który miał w przeszłości – ponad 4 lata temu – problemy z wymiarem sprawiedliwości. Zezva, ojciec chłopców, ze względu na bardzo trudne doświadczenia sprzed ucieczki z Gruzji miał problem z uzależnieniami. Pod wpływem substancji popadł w konflikt z prawem, otrzymując grzywnę i kary w zawieszeniu. W 2016 roku Zezva zmienił swoje postępowanie, od tego czasu nie miał już problemów z wymiarem sprawiedliwości, a lekarze potwierdzili, że wyszedł z nałogu. Jest kochającym mężem i ojcem, dobrym przyjacielem i sąsiadem. Jedyne, czego pragnie, to bezpieczne życie dla swojej rodziny w kraju, który jest ich prawdziwym domem oraz uzyskanie prawa do legalnego zarabiania na jej utrzymanie. Jest ostatnią osobą, po której można by się spodziewać, że stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla kogokolwiek. Odmowa prawa do pozostania w Polsce i deportacja do Gruzji, byłaby w tej chwili - po prawie 8 latach pobytu w Polsce - największym ciosem dla synów Zezvy, którzy prawie nie pamiętają już języka gruzińskiego, a cała ich teraźniejszość i wszystkie marzenia na przyszłość związane są z Polską. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców rozpatruje obecnie odwołanie od decyzji deportacyjnej wydanej przez Straż Graniczną. Otrzymaliśmy pismo, że decyzja będzie wydana do 13 marca. Nie dopuśćmy do tego, by Gio i Mate spotkał ten sam los, co Khedę, deportowaną 5 marca do Rosji. Mamy jeszcze odrobinę czasu. Zbierzmy do 12 marca co najmniej 20 000 podpisów. Zaapelujmy do Szefa UdSC, żeby rozpatrując sprawę kierował się najlepszym interesem dziecka! Uratujmy Gio i Mate przed deportacją! Pozwólmy im zostać w Polsce!

Pokażmy, że cała Polska jest przeciwko wycince. Niech wsparcie dla Puszczy płynie z każdego miejsca w kraju. Jeśli wiele miast jednocześnie pokaże solidarność i solidarnie będzie domagać się zakończenia wycinki, politycy nie będą mogli tego zignorować. Zbudujmy wielki ruch społeczny. Jest to też sposób na przekazanie solidarności i wsparcia aktywistom i aktywistkom oraz lokalnej społeczności, którzy działają na miejscu. To dla nich dużo znaczy.

Dolina Biebrzy jest naturalną i historyczną ostoją tego gatunku w Polsce. Łosie z Biebrzańskiego Parku Narodowego zimą przenoszą się do lasów gospodarczych przylegających do parku. Tam padną ofiarą myśliwych. Lata moratorium na strzelanie do łosi sprawiły, że zwierzęta te nie boją się ludzi. Są też atrakcją turystyczno - przyrodniczą nad Biebrzą. Jeśli zgodzimy się na ich odstrzał będzie to miało zarówno wymiar masakry, jak i zubożenia atrakcyjności turystycznej regionu. Warto przeczytać także: https://oko.press/ministerstwo-srodowiska-znosi-zakaz-odstrzalu-losi-beda-ginac-tez-zwierzeta-parkow-narodowych/ https://oko.press/bedzie-rzez-losiom-grozi-zaglada-dyrektor-biebrzanskiego-parku-narodowegomowi-ministrowi-szyszce/ https://www.biebrza.org.pl/123,o-losiu.html http://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12302252